Airco en een pepertje

Na een lange vlucht (waarbij ik vooral aan het einde goed geslapen heb) sta ik nu dan eindelijk op Indonesische bodem. Het duurde even voordat ik met mijn koffer en visum bij de juiste mensen stond maar al met al ging het toch soepeler als ik dacht. Toen ik het vliegveld uitkwam zag ik meteen aan mijn linkerhand Dunkin Donuts!!!!!!! Ik werd gek. Dunkin Donuts zijn in Amerika echt DE lekkerste donuts ever. Goed begin van de vakantie.

Vervolgens reden we meteen met bus en al naar een soort haven waar heel grote houten boten op het water lagen. Onderweg stonden we vooral veel in de file en kregen we te horen dat Jakarta zo'n 11 miljoen inwoners heeft en overdag zelfs 15 miljoen inwoners huisvest (mensen werken hier maar wonen op het platteland). Ik schrok van de enorme rommel in de stad. Ongelofelijk veel vuil op straat en in het water. Nog erger als in Rome het geval was hangt er een enorme zware lucht. Volgens de gids (Glenn) is het vandaag extreem heet en benauwd in Jakarta.

Als we uitstappen bij de haven (en onderweg de nodige krottenwijken begroet hebben) zie ik veel mannen met kinderen. De mannen dragen allemaal mondkapjes. De werkomstandigheden zijn bizar. De mannen werken heel hard (lopen met zware zakken stoffige meel over hele smalle trapjes) en krijgen 1.25 euro per dag. Ze werken zeven dagen per week en hebben nooit vrij behalve tijdens het suikerfeest. De reisgids verteld dat ze blij zijn dat ze voor hun gezin elke dag een liter rijst kunnen kopen.

Ik weet niet wat mij het meest raakt, de 1.25 of de liter rijst. Ik vind rijst een 'bij-product' nu blijkt dat er gezinnen zijn die hier zo ongeveer van leven. Het hele beeld van 'de rijsttafel' wat wij kennen is hartstikke Europees. Rijst met soms (heel soms) wat vlees is hier de maaltijd van de dag. Natuurlijk kun je niet elke inwoner over een kam scheren, er rijden ook prachtige luxe auto's door de straten van Jakarta.

Een groepje kinderen speelt op de schepen. Zonder kleding aan springen jongetjes van boten af. Als aapjes klimmen ze in de hoge ladders (ik zou echt nog niet eens omhoog durven klimmen) en vervolgens rennen ze de boot af plons tussen twee schepen in zo het water in. In Nederland zou dit nooit mogen. Meteen zouden er regels en wetten worden toegepast. Maar daar hebben deze Indonesische jongetjes lak aan. Ze hebben heel veel lol. De een springt nog hoger als de ander terwijl enkele vaders (?) toekijken. Ze hebben lol om die toeristen die enthousiast foto's maken. In dat opzicht voel ik me slecht. We stappen (vandaag in elk geval) gewoon uit om 'foto's te maken' en dan gaan we weer. Demonstratief pak ik mijn camera in. Zo'n toerist wil ik niet zijn. Ik wil kijken. Er komt een vrouw op me af ze glimlacht en geeft me een enorme omhelzing alsof we elkaar kennen. Even denk ik: "portemonnee?' 'paspoort?'. In mijn Westerse armoede dacht ik meteen dat ze iets kwam jatten, maar niets van al dat was waar. Ze kwam me gewoon begroeten. Bizar.

In het hotel aangekomen realiseer ik me opnieuw dat ik hier rijk ben, echt rijk. Een PRACHTIGE kamer een enorm bed en ligbad wachtten op me. Een geweldig uitzicht op de skyline van Jakarta maakt dat ik het liefst naar buiten zou willen gaan om van het straatleven te genieten. Nu het avond is zie je overal lichtjes, echt prachtig, een uitzicht waar ik 17 dagen naar zou kunnen kijken.

Uit mijn raam kijk ik neer op een kerkje, een kloosterkerk. Wat bijzonder. IK ben meteen gaan kijken, diezelfde middag nog. Ik voel me hier thuis met de kerk in mijn achtertuin!

Vanavond heb ik hier in het restaurant gegeten als een brave toerist luisterend naar het advies van de grappige gids die even buiten Jakarta woont. Helaas kon ik in het hotel enkel en alleen pinnen met een master card en (zoals ik eerder al zei: die heb ik niet). Dus nu werd ik met Febra (een medewerkster van het restaurant en het hotel) de straat op gestuurd (in de avond) om een pinautomaat te vinden. Wat een GEWELDIGE ERVARING! Febra is mijn leeftijd ze werkt in het restaurant. Ze pakte mijn arm en zo gingen we door de straten van Jakarta op zoek naar een pin automaat. Ze kletste honderd uit en zo zag ik toch nog wat van het nachtleven van Jakarta. Als vrouwelijke toerist in mijn eentje is dat niet aan te raden (in Jakarta) maar met Febra voelde ik me veilig. Het nachtleven is hier evenals in Rome enorm gezellig. Febra nam me mee naar een plaatselijke supermarkt waar ik dan het afgesproken bedrag kon pinnen. Onderweg zag ik allerlei standjes die midden op de avond nog druk sate verkochten. Ik wilde een selfie maken met Febra, maar we moesten zo hard lopen (door het verkeer) dat dit niet ging. Op straat voelde ik me meer dan veilig. We werden totaal niet lastig gevallen of nageroepen zoals je da tin Egypte of Turkijke wel eens ziet. Febra vroeg me van alles alsof we al jaren vrienden waren. Wat heb ik van deze korte outing genoten zeg! Veel leuker als dat toeristische, een echte bijzondere ervaring.

Het eten was trouwens heerlijk. Er stond naast de sate en de sticky rice (daar ben ik gek op) een klein bakje met (wat leek op) wortels en boontjes. Ik nam een flinke hap van de groenten want die miste ik in dat vliegtuig wel. Voordat ik het wist begon ik vreselijk te hikken. Nu ben ik best wel wat gewend maar ik had letterlijk het gevoel dat mijn hele mond in brand stond. Na de Surinaamse chutney die ik eens op mijn boterham deed denkende dat het jam was (dankjewel Eunice) is dit de meest vreselijke ervaring ooit. Als je denkt dat ik me aanstel: de pepers zijn hier zeker 3 x zo heet als in Nederland. Toen ik al hikkend slikkend en bijna stikkend de pepers naar binnen werkte kwam een vrouw van de bediening aangesneld : 'gaat het wel mevrouw?" nou nee niet echt dus. Ik ging als een gek koude ijskoffie drinken, niet heel slim. Papa had ons altijd geleerd suiker te nemen als iets heet was (zoals sambal) en daarom dacht ik dat ijskoffie wel een goede oplossing zou zijn (dat is ook zoet). Helaas was dat een inschattingsfout want koud drinken na een peper maakt dat het effect alleen maar erger word. Met als gevolg dat echt letterlijk mijn hele tong in brand stond. Het deed echt pijn. De oplossing was een groot gekookt glas water drinken, en warempel dat hielp. Desondanks is mijn tong nog steeds dik en een beetje verdoofd. Alle bacillen zijn nu wel mijn mond uit, lekkere opruiming.

Morgen gaan we alweer verder. Deze keer naar Bandung. Zwemmen in zwavelbronnen en naar een botanische tuin. Om eerlijk te zijn lijkt me dat zwemmen wel leuk, maar zo'n tuin daar geef ik niet heel veel om. Die bloemen die ze dan bij elkaar planten, ik zie zoiets liever in het wild. Wie weet kom ik nog in contact met wat locals, of zie ik iets bijzonders.

Good night from Jakarta Indonesia !!!!