Morgen vertrek ik...

Lieve oma Opdam viert vandaag haar sterfdag... nog niet zo lang geleden (slechts ruim 65 jaar) vertrok zij op de boot naar het voor haar onbekende Nederland... ruim een maand varen... als oudste dochter (met de verantwoordelijke gevoelens die daar bij horen) onderweg je lievelingsbroertje verliezen omdat hij van een trap valt. Het ijselijk koud hebben... en je vriendinnetje Odilia Pang achterlaten in het land van de "pinda mannetjes".

Oma's leven met een enorme knipoog naar het heden. Vele kinderen (in zeer ernstige omstandigheden) komen aan op de Griekse en Italiaanse kust. Ze hebben op een veel kleinere boot gezeten, en kennen geen naam of identiteit. Velen zullen hun ouders broers of zusjes onderweg (of ervoor) verliezen. En niemand zegt een woord. We zwijgen en zappen verder. Want... wat moet je er mee?

Terwijl ik mijn rugzak inpakte realiseerde ik me hoe moeilijk ik doe over oordopjes en neusspray. Hoe ik me afvraag hoe lang ik in dat vliegtuig moet zitten en of het wel goed komt allemaal. Hoe ik eigenlijk een partij loop te zeiken, terwijl honderden mensen op een bootje verzinken in de diepe oceaan. Het is dubbel om van je leven te genieten (wat heet genieten?) terwijl je zo graag dienstbaar bent aan de wereld in nood.

Oma wist die werelden prima te verbinden. Ze liep vrolijk rond in nieuwe green peace truien en was lid van fondsen die kinderen steunen (totdat ze ontdekte dat de directeur meer ver-diende als diende).

Aan ons oma zag je niet hoe prachtig ze was. Een lange rok met Finn Comforts, zwarte kousen en een green peace trui: zo herinner ik haar! Dikke haren langs haar slapen die nooit een 'bad hair day' leken te hebben. Oma leefde in de wereld, maar was echt van een andere wereld. Haar humor, haar kleding, haar verhalen en discussies... ze was zo uniek .

Zes jaar geleden vertrok ik naar Amerika. Ver weg klinkt interessant dus ik hoorde maar al te vaak hoe een geweldige kans dit was, want het was toch een hele uitdaging? Zelf zag ik er vreselijk tegen op. Enkele dagen voordat ik vertrok bezocht ik oma. Ik vertelde haar waar ik naar toe ging en ze zei met grote open ogen: "ik ga met je mee!". Beide moesten we toen lachen.

Twee dagen daarna kreeg ik een telefoontje. Oma was vast vetrokken. Ik weet niet naar welke bestemming. Ze was overleden. Hoe natuurlijk het ook is (mensen boven de tachtig sterven) toch deed het me heel veel. Ik nam afscheid, op mijn manier, een prachtig afscheid. Omdat ik wist dat ze met mee ging.

Zonder het bewust te plannen ga ik nu een dag na haar sterfdag naar haar geboorteland Indonesië. En bezoek ik de plek waar oma's 'wiegje stond' : Yogyakarta. Oma heeft ons zoveel geleerd in het leven, zoveel liefde gegeven. Ik hoop dat ik als het mijn tijd is om te vertrekken net zoveel liefde mag geven als zij dat heeft gedaan.

Oma zei toen tegen mij: "Ik ga met je mee" en ik zeg nu tegen haar "ik ga met u mee oma!". Ik ga de plek bezoeken waar 'de grote sultan woont' en ik ga 'pinda mannetjes tellen' ik ga 'rijstvelden bekijken met mijn ogen op een kiertje' en... lieve oma.. ik ga met je mee.

Josje en ik wilde deze reis als meisjes altijd al maken. Oma had ons zoveel verteld! Ik krijg nu deze kans, en ik gun het haar zo erg (en zij mij). Dus lieve Josje ik neem jou ook mee in gedachte. Ik zal foto's maken van de plekken waar oma over heeft gesproken, en ik zal ze vertellen dat ze op jou moeten wachtten. Als je iets echt wil dan kan je het ook zou opa van Erp zeggen... en dat jij echt wil...dat weet ik!

&x

Fieke

https://www.youtube.com/watch?v=AB-mVj54PQg