In het vliegtuig :)

Vliegen naar inspiratie

Inmiddels ben ik nog maar negen uur en een beetje van Indonesië verwijderd. Een vlucht als deze (die zo lang duurt) in je eentje uitzitten geeft je tijd om over dingen na te denken die misschien wel niets meer met vakantie te maken hebben. Er is zoveel gebeurd dit jaar, en het lijkt wel alsof dat nu allemaal (terwijl ik bedolven word met drankjes en ‘gummie’ vis) een beetje daalt.

Ik zit naast het meest bijzondere koppel ooit. Twee oudere mensen, volgens mij zijn het Britten, ze houden constant elkaars hand vast en lachen alsof ze gisteren getrouwd zijn. Zij heeft een soort roze sjaaltje rondom haar koptelefoon gewikkeld waardoor ze me vooral aan Karen Bloemen doet denken. Behalve soms een keertje vertellen hoe vriendelijk ik ben (you are so kaaaiiiiiinnndddd) heb ik geen contact met ze.

Inmiddels heb ik alweer twee films gekeken, en ik moet zeggen beide aanraders. In beide films speelt een sterke vrouw de hoofdrol. De mooie muziek, de krachtige beelden en de bizarre verhalen maken dat ik moed krijg om zelf een belangrijke vrouw te worden. Ondanks dat ik pas 27 ben heb ik het geluk gehad dat ik al veel van de wereld heb mogen leren. En steeds opnieuw verschillende soorten mensen ben tegen gekomen (dat lijkt me geen nieuws, want dat hebben we allemaal). Elke keer dacht ik ‘die persoon zal ik nooit vergeten’ en dan ontdekte ik kort daarna weer dat die persoon uit mijn leven verdwenen was. Dat had niet altijd ernstige redenen, vaak was het gewoon zoals het gegaan was.

Ik moet niet vergeten dat dit een reis blog is en geen emotioneel boek voor vrouwen boven de dertig die zich bij elk boek meer realiseren dat hun leven niet zo geworden is als ze gehoopt hadden. Vervolgens gaan ze dan bij Yoga of lezen ze de ‘flow’. Niet dat er iets mis is met yoga of het lezen van de flow, maar het is een leuke manier om het type mensen te omschrijven die ik bedoel. Waarschijnlijk eindig ook ergens op die tijdsbalk, en ik geloof niet dat je er veel aan kunt doen. Het gaat zoals het gaat. En het gaat een beetje de kant op waar je heen wil, maar ook een beetje niet. En beide moet je accepteren, want als je dat niet doet dan word je gek verklaard. Die verklaring levert je hooguit een beetje geld op in de maand om te overleven en schakelt je voor de rest van je leven uit om nog daadwerkelijk mee te kunnen draaien met dat gekke gestalte wat we de maatschappij noemen.

Gesproken over maatschappij; ik ben compleet onder de indruk van de service aan boord van dit vliegtuig. Bij binnenkomst zag ik meteen de geweldig mooi geklede stewardessen (allemaal verschillende Indonesische kleding). De service is ongelofelijk en, nu al, niet te vergelijken met bijvoorbeeld een vlucht naar Amerika. Er is Wi-Fi aan boort waar je met je mastercard gebruik van kan maken helaas heb ik die niet. De stewardess vond het zo vreselijk voor me dat ik daarom geen Wi-Fi kon gebruiken dat ze meteen in de ‘ik-troost-je’ modus schoot. Heel bijzonder. Ik kan namelijk best 16 uurtjes zonder Wi-Fi.

Straks kom ik aan in Jakarta, ik ben zo ongeduldig dat ik daar niet eens zin in heb. Na Jakarta zal ik aan komen in Yogja en daar kan ik echt niet op wachtten. Ik ben me wel bewst dat ik in een vliegtuig zit maar kan maar moeilijk geloven dat ik nu ECHT naar HET Indonesië vertrek.
Jippie we hebben turbulentie…dan mag je gordel weer aan. Elke keer dat ding aan en er gebeurd werkelijk niet veel. Ik vraag me af wat zo’n gordel precies doet als je een beetje op en neer geschud wordt en om eerlijk te zijn doe ik hem al lang niet meer aan. Ik ga maar eens wat slapen want ondanks dat het pas 21.00 uur is (Nederlandse tijd) is het in Indonesië al weer 2 uur in de morgen. Ik pas me snel aan ;-) want ik ben moe alsof het half 4 ’s ochtends is. Weltrusten.